Nazi Almanyası, 1933 ile 1945 yılları arasında Adolf Hitler ve Nazi Partisi'nin iktidarı altında totaliter bir diktatörlüğe dönüşen Alman devletiydi. Üçüncü Reich adı, Nazi ideolojisinde Almanya'nın Kutsal Roma İmparatorluğu (800-1806) ile Alman İmparatorluğu'nun (1871-1918) halefi olduğu iddiasını yansıtmaktaydı. Nazilerin "Bin Yıllık Reich" olarak nitelendirdiği bu rejim, Mayıs 1945'te Müttefik Devletler'in Almanya'yı yenilgiye uğratıp başkent Berlin'e girmesiyle sona erdi ve Avrupa'da II. Dünya Savaşı sonlandı. Hitler'in 1933'te Almanya Şansölyesi olarak atanmasının ardından, Nazi Partisi hızla siyasi muhalefeti ortadan kaldırarak iktidarı pekiştirmeye başladı. 1934'te gerçekleştirilen referandum ile Hitler, "Führer" unvanıyla devletin hem başı hem de hükûmetin tek otoritesi olarak onaylandı. Bu dönemde iktidar Hitler'in şahsında merkezileşti ve onun talimatları en yüksek yasa niteliği kazandı. Nazi yönetimi, koordineli çalışan kurumsal bir yapıdan ziyade, farklı fraksiyonların rekabetiyle şekillenen bir sistemdi. Ekonomik alanda, Büyük Buhran'ın etkilerini gidermek amacıyla rejim, geniş kapsamlı kamu işleri projeleri ve gizli bir yeniden silahlanma programı başlattı. Otoban ağının inşaası, Wehrmacht'ın oluşturulması ve artan askerî harcamalar, bütçe açıklarıyla finanse edildi. İşsizliğin hızla azaltılması ve ekonomik istikrarın yeniden sağlanması, Nazi rejiminin toplumsal desteğini önemli ölçüde güçlendirdi. Hitler, dış politikada giderek daha saldırgan toprak taleplerinde bulundu. 1938'de Avusturya'nın ilhakı ve Çekoslovakya'nın Sudetenland bölgesinin ele geçirilmesi, Almanya'nın yayılmacı hedeflerinin ilk örnekleri oldu. Almanya, Sovyetler Birliği ile saldırmazlık paktı imzaladı ve 1939'da Polonya'yı işgal ederek Avrupa'da II. Dünya Savaşı'nı başlattı. Faşist İtalya ve diğer Mihver güçleriyle ittifak halinde olan Almanya, 1940 yılına kadar Avrupa'nın çoğunu fethetti ve İngiltere'yi tehdit etti. Irkçılık, Nazi öjeniği, Slav karşıtlığı ve özellikle antisemitizm, rejimin temel ideolojik özellikleriydi. Rejim, Cermen halklarını "üstün ırk" olarak tanımladı ve Aryan ırkının en saf kolu olarak gördü. Buna karşılık Yahudiler, Romanlar, Slavlar, eşcinseller, liberaller, sosyalistler, komünistler, diğer siyasi muhalifler, Yehova'nın Şahitleri, masonlar ve “istenmeyen” olarak nitelendirilen diğer gruplar sistematik biçimde hapsedildi, sürgün edildi veya öldürüldü. Hitler'in yönetimine karşı çıkan Hristiyan kiliseleri ve sivil muhalifler baskıya maruz kaldı; birçok dinî ve toplumsal lider tutuklandı. Eğitim politikaları, ırk biyolojisi, nüfus kontrolü ve askerî hizmete uygunluk konularına odaklandı; kadınların kariyer ve eğitim olanakları büyük ölçüde sınırlandırıldı. Nazi Propaganda Bakanlığı, filmler, basın ve antisemitik içerikli yalan haberler yoluyla kamuoyunu şekillendirdi; kitlesel mitingler ve yoğun medya kampanyaları aracılığıyla Hitler etrafında bir kişilik kültü inşa edildi. Rejim aynı zamanda sanatsal üretimi sıkı bir denetime tabi tuttu, belirli sanat biçimlerini teşvik ederken diğerlerini yasakladı veya caydırdı. Nazi iktidarının belirleyici unsurları arasında soykırım, toplu katliam ve geniş ölçekli zorla çalıştırma uygulamaları yer aldı. Irk politikalarının en uç noktası, Yahudi halkının sistematik olarak yok edilmesini hedefleyen Holokost ile gerçekleşti. Nazi Almanyası, 1941'de Sovyetler Birliği'ni işgal ettikten sonra, Doğu Avrupa'daki imha savaşının bir parçası olarak Generalplan Ost ve Açlık Planı'nı uygulamaya koydu. Sovyetlerin yeniden güçlenmesi ve Amerika Birleşik Devletleri'nin savaşa girmesi, Almanya'nın 1943'te inisiyatifi kaybetmesine ve 1944'ün sonlarında 1939 sınırına geri çekilmesine neden oldu. Almanya'ya yönelik büyük çaplı hava bombardımanları yoğunlaştı ve Mihver devletleri Doğu ve Güney Avrupa'da geri püskürtüldü. Almanya, doğudan Sovyetler Birliği ve batıdan diğer müttefikler tarafından fethedildi ve 1945'te teslim oldu. Hitler'in yenilgiyi kabul etmemesi, savaşın son aylarında Alman altyapısının büyük ölçüde tahrip olmasına ve ek sivil kayıplara yol açtı. Savaşın ardından müttefikler denazifikasyon politikasını yürürlüğe koydu ve hayatta kalan Nazi liderleri Nürnberg Duruşmaları'nda savaş suçlarından yargılandı.